Έχω φίλη με σοβαρή αναπηρία...δεν την άκουσα ποτέ να μιζεριάζει και να θρηνεί για κανένα μ@λ@κ@ που βρέθηκε στο δρόμο της...δεν είχε χρόνο άλλωστε...σχολείο,σπουδές,σχέσεις,ένας γάμος με τον άνθρωπο που της πήρε τα μυαλά και ένα υπέροχο,υγιέστατο παιδάκι...δουλεύει,οδηγάει,κρατάει σπίτι,φροντίζει την οικογένειά της...κι όταν πηγαίνουμε στην παραλία,βγάζει το πρόσθετο χέρι,παίρνει το παιδί της αγκαλιά και δεν δίνει σημασία στα αδιάκριτα βλέμματα...δεν της χαρίστηκε τίποτα και δεν ζήτησε ποτέ ιδιαίτερη μεταχείριση...δεν δέχεται τον χαρακτηρισμό"ανάπηρη" ούτε καν στα χαρτιά,άλλωστε δεν είδε ποτέ όφελος από το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας...δεν περνάει μέρα που να μην παλεύει με κάποια καινούργια πρόκληση,αλλά το κάνει με τέτοιο τρόπο που κάνει τους γύρω της να ξεχνούν ότι υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στην περίπτωσή της...όλα ξεκινούν από την ίδια και από το πως αποφάσισε να ζήσει τη ζωή της...Εσύ,πώς σκοπεύεις να συνεχίσεις;