Συνήθως αυτή τη φράση τη λένε σε αγορομάνα που έχει το γιο μες στο βρακί της και τον έχει κάνει τόνο εξαρτώμενο από εκείνη, που αν τη χάσει θα νιώθει οτι δε θα μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του.Σπάνια να το πουν για κάποιο γιο που έχει παθολογική αδυναμία στη μάνα του.Όπως καταλαβαίνεις και οι δύο περιπτώσεις είναι αρνητικές καταστάσεις και για τους δύο τους, το οτι δεν εμπλέκεσαι εσύ σ'αυτό κι οτι κάποιος απ'έξω το διαπιστώνει, είναι το επιθυμητό.Με άλλα λόγια να μη νιώθεις προσβεβλημένη, αλλά ικανοποιημένη που μπορείς να σταθείς στα πόδια σου.
