Ομολογώ ότι έκλαψα λιγάκι.. Γιατί συνειδητοποιώ πόσο εύθραυστη είναι η ζωή. Καταλαβαίνω πως δεν πρέπει να αφήνουμε λέξεις που να μην τις πούμε, πράγματα που να μην τα κάνουμε, αισθήματα που να μην τα φανερώνουμε. Ξέρω ότι είναι δύσκολο γιατί εκτιθέμεθα, αλλά να που έρχονται καταστάσεις που δεν αλλάζουν και ανατρέπουν τα πάντα. Αχ, και να έλεγα εκείνο, αχ και να έκανα το άλλο... Πόσο μικροί είμαστε μπροστά στη ζωή... Ζητώ συγνώμη κι από τον εαυτό μου που δεν προσπάθησα παραπάνω, που δεν διεκδίκησα, που δεν πολέμησα γι' αυτά που αξίζουν. Πόσο εύχομαι να βρω το κουράγιο να το κάνω! Δεν πρέπει να αφήνουμε ούτε μία στιγμή ανεκμετάλλευτη! Γιατί δεν ξέρουμε πόσες στιγμές μας απομένουν ακόμα...