Και ευχομαι να παραμεινουν ετσι! Θα σε παροτρυνα να αναλογιστεις ποια ακριβως ειναι η σκοπιμοτητα της συζητησης.Να το παραδεχτει?Να το αρνηθει?Να εξηγησει τις αιτιες μπας και καταλαβεις γιατι η αγαπη δεν αρκει? (Προσεξε, αυτη η εκδοχη ειναι η πιο τραυματικη απο ολες για σενα και την μετεπειτα ζωη σου).Να υπερασπιστεις την τιμη του πατερα σου?Να ικανοποιησεις τον πληγωμενο σου εγωισμο πληγωνοντας την επειδη σε απογοητευσε που δεν ανταποκρινεται στο τελειο ρολο που την ειχες ανεβασει?ΓΙΑΤΙ θες να μιλησεις, ΤΙ θες να πετυχεις, ΤΙ ελπιζεις να γινει?Σκεψου τα προσεκτικα και σκεψου οτι ο ρολος του παιδιου δεν ειναι να "βοηθησει" τους γονεις του (οσο ειναι μικρο), ουτε να τους κανει να ανοιξουν την καρδια τους για τα δικα τους προσωπικα θεματα, οσο κι αν αυθορμητα το επιθυμει το ιδιο. Αυτο ειναι ενα δυσβασταχτο βαρος για το παιδι και ο γονιος που επιτρεπει να να το επωμιστει ενας κακος γονιος.Ευχομαι ειλικρινα η πληροφορια σου να ειναι κακοβουλο ψεμμα και ολα αυτα μακρινη αναμνηση σε λιγο καιρο.
