Είναι γιατί όσο παιρνούν τα χρόνια απομακρυνόμαστε από την ψυχολογία του παιδιού. Όχι μόνο δεν τη θυμόμαστε καλά(πώς τη ζήσαμε εμείς), αλλά και αναλόγως των συμφερόντων μας την παραβλέπουμε και στα δικα μας παιδιά και, όπως είπα παραπάνω,περιμένουμε από αυτά να συμπεριφερθούν πιο ώριμα από εμας.Το να είσαι γονιός (με επιτυχία) θέλει αφοσίωση και θυσίες. Κάποιοι νομίζουν οτι μπορούν να τα έχουν όλα και καταλήγουν να κάνουν το γελωτοποιό και το ζογκλέρ παίζοντας με τα συναισθήματα παιδιών και συντρόφων και γελοιοποιώντας κάθε έννοια ιερή της οικογένειας. Το τραγικό είναι οτι προσπαθούν να πείσουν και τους υπόλοιπους οτι κάτι τέτοιο αποτελεί εξέλιξη και πρόοδο της κοινωνίας.