Έχω ζήσει από κοντά δύο παρόμοιες καταστάσεις με αυτήν της εξομολογουμενης. Η μία κοπέλα ηταν κοντά στην οικογένεια της για χρόνια ολόκληρα επειδή το ήθελε, το είχε ανάγκη. Συμπαράσταθηκε στην άρρωστη μητέρα της, την πρόσεχε 24ωρες το 24αρο επειδή το ΉΘΕΛΕ, άφησε πολύ πίσω την ζωή της (δεν σπούδασε, δεν έκανε οικογένεια, οι φιλίες της μετρημένες) κι όμως ειναι ευτυχισμένη, δεν έχει παραμονεύει ποτέ. Η δεύτερη κοπέλα έμεινε κοντά στην οικογένεια της επειδή την πίεσαν και έχει μετανιώσει που δεν ακολούθησε τα όνειρα της, έχει πίκρα μέσα της, απογοήτευση, θυμό. Είναι δυστυχισμένη.