Μπορεί να βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητά σας, αλλά σ' αυτή τη ζωή ερχόμαστε για να ζήσουμε με τους δικούς μας όρους. Εσείς, μέσα σε αυτήν την παθογενή σχέση μητέρας-κόρης, τη ζείτε με τους δικούς της όρους, εξού και η δυσαρέσκειά σας. Ουδείς μπορεί να γίνει δυνάστης μας, αν δεν του το επιτρέψουμε. Ξέρετε, το λέω συχνά και σε οικείους μου, καμιά φορά ένα μπινελίκι, ένα "κατεβασμένο καντηλάκι", αρκεί για να καταλάβει ο άλλος ότι υπεισέρχεται στα χωράφια μας, σα να ήτανε δικά του. Εν ολίγοις, καλύτερα να τσακωθείτε με τη μητέρα σας, διεκδικώντας τα αυτονόητα, όσα δηλαδή σας ανήκουν και τα έχετε παραδώσει άνευ όρων στα χέρια της, παρά να εξακολουθείτε να μην έχετε ζωή. Από την άλλη, αν δε θελήσει να καταλάβει κι επιμένει στο ρόλο της ως δυνάστη, ο μόνος τρόπος είναι να απομακρυνθείτε από μια τοξική σχέση που σας δηλητηριάζει. Θα μου πείτε, είναι μητέρα σας, δεκτό. Ο ρόλος όμως της μητέρας είναι να προετοιμάζει τα παιδιά της με τέτοιο τρόπο, ώστε να μεγαλώνουν τα φτερά τους και στην κατάλληλη στιγμή να πετούν μακριά της. Πασιφανώς η δική σας μητέρα έχει αποτύχει παταγωδώς στην αποστολή της, ενώ επιπλέον -όπως μας λέτε- κάνει τα πάντα για να μη βγάλετε φτερά ποτέ σας, ακόμη κι αν το κοντέρ τη ζωή σας δείχνει τα 30.Είναι σκληρό, θέλει τόλμη. Δική σας η επιλογή. Αν θέλετε να ξεφύγετε και διεκδικήσετε όσα σας ανήκουν, θα πονέσετε τόσο εσάς, όσο και την παράλογη(συγχωρήστε μου το χαρακτηρισμό) μητέρα σας. Ωστόσο, μέσα από τον πόνο συχνά γεννιούνται οι ομορφότερες πραγματικότητες που στη δική σας περίπτωση είναι απλώς το αυτονόητο: η αυτονομία κι η ελευθερία σας. Καλή δύναμη. Σίγουρα, η συνδρομή ενός ειδικού θα σας χρησιμεύσει αφάνταστα, αρκεί να είστε αποφασισμένη.