Σε ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο κείμενο.Έχασα και γω την γιαγιά μου πριν 45 μέρες. Ακόμα δεν το έχω αποδεχτεί, ακόμα περιμένω να πάω σπίτι να την δω, να κάτσουμε να μιλήσουμε και να δούμε μαζί τα έργα της στην τηλεόραση, να μου δώσει συμβουλές και να της μιλήσω για όλα. Με συγκίνησες πολύ.Και η δική μου γιαγιά, μου χάρισε το δαχτυλίδι που της είχε κάνει δώρο κάποτε ο παππούς μου, σε μένα και όχι σε κάποιο άλλο από τα εγγόνια της.Και η δική μου γιαγιά, δεν μπορούσε να μιλήσει και να κουνηθεί, αλλά όταν της είπα ότι την αγαπώ πολύ, μου απάντησε.Η απώλεια είναι μεγάλη, ειδικά αν υπήρχε και έντονο δέσιμο μεταξύ σας, όπως μεταξύ μας.Παρόλα αυτά, να είσαι δυνατή και να σκέφτεσαι πως πάντα υπάρχει δίπλα σου, πάντα θα σου δίνει δύναμη, έστω και από μακριά.Να μην στενοχωριέσαι όσο μπορείς, σίγουρα δεν θα το ήθελε αυτό για σένα.Και να χαίρεσαι! Να χαίρεσαι που την έζησες μέχρι τώρα, που έμαθες από εκείνη και την είχες κοντά σου!Τα συλλυπητήρια μου, ολόψυχα!