Δεν ξέρω, ίσως να έχετε και δίκιο, γιατί δεν πολυκαταλαβαίνω αυτό το "στο παίζουν ιστορία". Μα δεν είναι αληθινά υπέροχο να βλέπεις ανθρώπους που με τη βοήθειά σου ξαναστέκονται στα πόδια τους; Που μοιράζονται μαζί σου το νεότευκτο αναρρωμένο-ανανεωμένο και δυνατό εαυτό τους; Όπως αγκαλιάζει κανείς τους άλλους σε καιρούς λύπης και γκρίζου, έτσι θα πρέπει να τους αποδέχεται και στους καιρούς της ενδυνάμωσης και ανάκαμψής τους. Ίσως καμιά φορά, η έκφραση της νεοαποκτηθείσας δύναμής μας να γίνεται τόσο φλύαρα και σπασμωδικά που να μοιάζει αυθάδης. Αλλά δεν είναι. Απλώς η χαρά δεν καλουπώνεται και συχνά προσιδιάζει στο υπερφίαλο. Ας είναι. Χαρά να 'ναι για όλο τον κόσμο κι ας μας "μπαίνει -αγενώς- στο μάτι". Καλή καρδιά.