Πρώτον και σπουδαιότερο. Καμμία κατάσταση δεν είναι οριστική και αμετάκλητη, παρά μόνο ο θάνατος. Δεύτερον, ανά πάσα στιγμή μπορείς να δημιουργήσεις τις προυποθέσεις να βρείς κάποια παρέα. Μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο και να καλέσεις κάποιον παλαιότερο συμμαθητή σου από το σχολείο (να και κάτι που είναι χρήσιμο το Facebook), να βρεις παλαιούς γνωστούς από την γειτονιά κλπ. Μια οποιαδήποτε κοινωνική επαφή αυτό το διάστημα έχει την δυνατότητα να σου δείξει ότι δεν βρίσκεσαι στο τέλμα που φαντάζεσαι ότι βρίσκεσαι. Επειδή είσαι πάρα πολύ νέος, με ελάχιστες εμπειρίες ζωής όλο αυτό σου φαίνεται αδιέξοδο, αλλά πραγματικά δεν είναι. Τρίτον, είναι παραπάνω από σίγουρο ότι οι γονείς σου δεν θέλουν να φύγεις. Απλά ανησυχούν, από ότι μας περιγράφεις. Θέλουν να είσαι χαρούμενος (οπότε αν αυτό προυποθέτει να είσαι αλλού, αυτό θα επιθυμούν για σένα και μακάρι να το μπορούσαν στην παρούσα φάση) και θέλουν να λάβεις τα εφόδια για τα οποία υποτίθεται έγιναν θυσίες τα προηγούμενα χρόνια (δηλαδή να σπουδάσεις και να τελειώσεις την σχολή σου). Τέλος, καταλαβαίνεις ότι με ουσίες προκοπή δεν κάνεις. Απλά μουδιάζεις τον φόβο, το άγχος, την βαρεμάρα. Η δική μου πρόταση για να ξεφύγεις από αυτό το σπιράλ είναι να ξεκινήσεις κάποιο χόμπυ που σε "τραβάει" -υπάρχουν και στους δήμους διάφορες δραστηριότητες με μηδενικό ή πολύ χαμηλό αντίτιμο που θα μπορούσαν να σε απασχολήσουν και να σου δημιουργήσουν τις προυποθέσεις για να βρεις και νέες παρέες. Έχεις ένα λαπτοπ και μια σύνδεση ιντερνετ. Έχεις όλο τον κόσμο στα χέρια σου. Αξιοποίησέ τον!