Με συγκινησες πολυ δν εχω νιωσει τον πονο σ κ ευχομαι κανεις να μην τον νιωθει...αλλα δυστυχως ετσι ειναι η ζωη λογικο να μαραζωσεις αλλα καποια στιγμη θα βρεις τη δυναμη να σηκωθεις ξανα και να προσπαθησεις να πας παρα κατω οσο δυσκολο κ αν ειναι....Οσο αυτο που λες για τους φιλους φανταζομαι σε παρηγορησαν τις πρωτες ωρες και μερες αλλα δν ησουν σε θεση να τους ακουσεις τοτε τωρα περιμενουν λογικα απο εσενα να βοηθησεις τον εαυτο σ. Συνηθως ετσι γινεται οι φιλοι δν ξερουν πως να τ διαχειρηστουν (υπαρχουν και καποιοι π οταν χανουν καποιον εκνευριζονται να ακουνε συνεχεια απο ολους οτι η ζωη προχωρα, κοιτα τον εαυτο σ, θα περασει,υπομονη κτλ.)Μονος σ εισαι σε αυτο εμεις περα απο το να σε καταλαβουμε δν μπορουμε να σ προσφερουμε κατι ουσιωδες βγες παρε αερα παρατηρησε τ ρυθμο της ζωης ποσο γρηγορα κυλουν ολα κ ποσο πισω εμεινες αυτες τις εβδομαδες κ αποφασισε αν θες να χασεις κ αλλο χρονο απο τη ζωη σ. Οπως καταλαβες η ζωη ειναι μικρη κ περνα γρηγορα η απωλεια ειναι μεγαλη αλλα κ η αγαπη σ τοση π θα την κουβαλας παντα μεσα σ σαν μια γλυκια αναμνηση, το οτι θα προχωρησεις σιγα σιγα και θα την αφησεις πισω σ δν σημαινει πως δεν την αγαπουσες