Δε θα διαφωνήσω με το σχόλιο για τις κοπέλες από εξωτερικό, μιλάμε για διαφορετικές κουλτούρες και πιο απελευθερωμένη σκέψη. Επισης έχω ξανακούσει αυτό το παράπονο από πολλούς άντρες στις ηλικίες μας, γυρω στα 25 δηλαδή, που παραπονιούνται ότι η γυναίκα θέλει λεφτά και ότι δε μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά σε μία σχέση. Για μένα είναι απόλυτα κατανοητό. Αλλά και απο την άλλη οι γυναίκες παραπονιούνται οτι οι αντρες δε φλερτάρουν πια ή ότι έλκονται μονο απο την εξωτερική εμφανιση των γυναικών. Αυτά πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν στη ζωη, ποσα και ποσα μοντέλα δεν πανε με πλούσιους γέρους για τα λεφτά; Εσυ τι την θες μια κοπέλα που είναι ομορφη αλλα δεν εχει συναίσθηση της κατάστασης και ζητάει περισσοτερα από οτι μπορείς να προσφέρεις; Προσωπικά πιστεύω οτι δεν αξιζει τον κόπο να είσαι μαζί της. Δε θέλεις άνθρωπο διπλα σου να σου προσφέρει ζεστασιά; Θέλεις μια πλαστική κουκλα που να την περιφερεις για σε θαυμαζουν ολοι; Δε σου λέω να ρίξεις τα στανταρ σου απλά να προσέχεις που κοιτας! Δεν ειναι αλήθεια οτι όλες οι εμφανισημες κοιτάνε το χρήμα. Απλα οι άνθρωποι συνηθίζουμε να απογοητευόμαστε μερικοί και να μη σκεφτόμαστε το καλό που μπορεί να προκύψει, έτσι σταματάμε να τολμαμε και κάνουμε μονο στις απαισιοδοξες σκεψεις. Τότε είναι που εγκαταλειπουμε. Για παράδειγμα εγω το νιωθω αυτο στο θέμα της εργασίας. Απογοητεύομαι οταν προσπαθώ και δεν κάθεται τίποτα ή όταν βλέπω ανθρώπους με μηδενικη προσπαθεια αλλά καλές γνώριμες να εργάζονται και εγώ οχι. Και εκεί την πατάω και σταματάω την προσπαθεία και κλεινομαι στον εαυτό μου. Οπότε σε καταλαβαίνω, όλοι έχουμε τις στιγμές αδυναμίας μας αλλα δεν πρέπει ποτέ να μιζεριαζουμε και να τα παραταμε. Γιατί απλά δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα έτσι, τίποτα δε θα έρθει ουρανοκατεβατο παρά μονο με την προσπάθεια μας.