Αχ βρε κυρια/κυριε υπαρχει ελπιδα; μου, κι εγω στην ιδια κατασταση ειμαι περιπου. Με χωρισε πριν 1,5 μηνα μετα απο ενα χρονο σχεση, και τον ηθελα μηνες πριν να μαστε μαζι. Και τωρα περιμενω να ρθει Αυγουστος ή Σεπτεμβρης να δουμε μηπως αναθεωρησει. Αλλα εχω αρχισει να θυμωνω με τον εαυτο μου και πιστευω πρεπει να θυμωσεις κ συ με τον δικο σου εαυτο. Δλδ επειδη οι αλλοι δεν μας θελουν θα κατσουμε εμεις να χαλασουμε το καλοκαιρι μας? Ή αντί να κοιτάμε τη ζωή μας θα περιμένουμε πότε αυτοί θα αλλάξουν γνώμη? Νταξει, δυσκολο να το κανεις, ευκολο μα το λες, αλλα δεν νομιζω πως πρεπει να τρεφουμε αυτον τον τροπο σκεψης? εμεις δηλαδη δεν ειμαστε αρκετα καλοι? γιατι πρεπει να χαραμιζουμε τη ζωη μας στην σκεψη των αλλων??