Δεν είναι σωστό να προσπαθείς να ξεχνάς την δουλειά σου μόλις σχολάς. Δεν είσαι λογίστρια όπου θα περάσεις ένα τιμολόγιο και τέλος για σήμερα. Έχεις να κάνεις με ζωές. Ζωές που θα τις θυμάσαι (αν δεν έχεις επαφές) και πολϋ μετά την δουλειά σου.Απ την άλλη βέβαια δεν μπορούν όλοι να διαχειριστούν όλες τις καταστάσεις. Συνήθως είναι θέμα φόβου και όχι αηδίας. Οπότε πρέπει να φροντίζεις να μην είσαι πολύ "χύμα" στην ερώτηση: πως πέρασες σήμερα; Εμένα πάντα με ανατριχιάζανε (με την καλή την έννοια) οι ιστορίες από διάφορα περιστατικά. Είτε αυτά είναι μεμονομένα ιατρικά, ή ζωές και βιογραφίες ανθρώπων με ψυχικά νοσήματα.Άσχετο αλλά όταν ήμουν μικρός, συχνά έπαιζα με παιδιά που ήταν σε διάφορα ιδρύματα (κυρίως θεραπευτήρια αλλά και ορφανοτροφεία) και μπορώ να πω πως ήταν από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες!Όπως και να χει, δεν είναι κρητήριο επιλογής συντρόφου για το αν αρέσει/αντέχεται η δουλειά σου. Αν ήταν έτσι θα έπρεπε να γράψει και ένας που δουλεύει με τα απορρήματα και άλλος που ασχολείται με τους βόθρους μας, ακόμα και αυτοί που μεταφέρουν σωρούς στα νεκροταφία (που τόσο παρεξηγημένοι είναι)
