Ενδιαφέρουσα εξομολόγηση. Είναι πολύ ωραίο δύο άνθρωποι να είναι τόσα χρόνια μαζί και να νιώθουν ότι βιώνουν την αγάπη και δεν μπορούν να ζήσουν χώρια. Δεν μπορώ να αντιληφθώ όμως ποιο είναι ακριβώς το θέμα σου: έτυχε και αγάπησες και παντρεύτηκες τον πρώτο άντρα που γνώρισες γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα και γιατί ήταν αμοιβαίο. Νομίζεις πως αν υπήρχε αυτή η αμοιβαιότητα σε όλους, θα γύριζαν δεξιά και αριστερά κάποιοι από βίτσιο; Απορείς για τις ''εφήμερες σχέσεις''. Και ο άντρας σου είχε ''περιστασιακό σεξ'' πριν από σένα όπως αναφέρεις, μάλλον είναι και αυτό ''αναγκαίο'' για την ολοκλήρωση ενός ''άντρα'' (γιατί μάλλον για τις γυναίκες το θεωρείς κατακριτέο), πώς θα γινόταν για τον άντρα αν δεν υπήρχαν ''διαθέσιμες'' αυτές που κατακρίνεις;Τέλος, θα σου πω και κάτι ακόμη τελευταίο: το ότι ένα ζευγάρι μπορεί να είναι για πολλά χρόνια μαζί φυσικά και μπορεί να υποδηλώνει μία βαθιά αγάπη. Από την άλλη πλευρά, η συγκολλητική ουσία ενός γάμου δεν είναι μόνον η αγάπη: είναι και η συνήθεια, και η ανασφάλεια, και ο φόβος της μοναξιάς, και ο ''κόσμος'' και οι ''γύρω''. Εύχομαι να είσαι πάντα ευτυχισμένη με τον άντρα σου και όλα να είναι κατά το δυνατόν καλά στο γάμο σας.