Συμφωνώ τόσο πολύ με όλα όσα λέτε. Έτσι κ εγω. Γνώρισα αυτόν που αγαπώ στα 16 μου ήμασταν μαζί για 1,5 χρόνο. Ήμασταν σαν αρραβωνιασμένοι, οι οικογένειες μας κλπ(πανελλήνιες εγω μετά, ήθελα να αφοσιωθώ κυρίως εκεί . Ήταν και σχέση εξ αποστάσεως.) Μα εκείνος θύμωσε, μου παραδέχτηκε πως οσο κ αν μ αγαπάει θα καταφέρει να με ξεπερασει. Εγω όμως τον αγαπάω ακόμα 20 χρονων τωρα που ειμαι. Θα τον αγαπάω για πάντα. Δεν ξεπερνιέται τέτοιος πόνος. Ένιωθα για εκείνον όπως εσείς για τον άντρα σας. Αυτό το το γιατί θα με βασανίζει πάντα. Γιατι λογική και όχι καρδιά;