Αγαπητέ,Η ένστασή μου αφορά κυρίως την θρησκοληπτική εκδοχή του να λέμε ευχαριστώ για όλα όσα έχουμε. Διαφωνώ με αυτή τη λογική χρόνια τώρα, καθώς κρατάει τους ανθρώπους - όχι όλους - καρφωμένους στο έδαφος, να μην αναζητούν τις υπερβάσεις. Δες κάτι πολύ απλό: Ευχαρίστησε για τη δουλειά που έχεις, κάποιοι δεν έχουν καθόλου. Και συνεχίζει λοιπόν το άτομο για χρόοονια, να κάνει μία δουλειά που δεν το ευχαριστεί απλά και μόνο γιατί άλλοι, δεν έχουν καθόλου δουλειά. Για να μην αυτοχαρακτηριστεί αχάριστο. Διαφωνώ λοιπόν με τέτοιες προσεγγίσεις και όπου σταθώ και όπου βρεθώ, προτείνω να κοιτάζουμε την ατομικότητα μας πλην από όλα και ύστερα τους ανθρώπους γύρω μας και την εποχή.Ζητάω ανθρώπους ευτυχισμένους, αν με εννοείς. Κανείς δεν ευτύχησε όμως χωρίς υπερβάσεις, που είχαν κόστος. Κανείς που εκτίμησε το φαγητό του, δεν έφυγε για ένα ταξίδι, για να έχει φαγητό και αύριο. Κανείς που εκτίμησε το σπιτικό του και το φαγητό της μαμά του, δεν ξενοίκιασε το σπίτι του για να μείνει μόνος με την μοναξιά του και να πάρει στα χέρια του τη δική του ζωή.Πρότεινα λοιπόν, εντελώς φιλικά, να μην εκτιμούμε τόσο τα αγαθά που έχουμε, όσο εκείνα που δεν έχουμε. Μπας και βγούμε όλοι μας από τη λούπα της ασφάλειας για λίγο. Εκεί υπάρχει η ελπίδα. Όχι στην θρησκοληπτική εκτίμηση. Όχι στο να μη γινόμαστε αχάριστοι. Όχι στο να βλέπουμε τις ασχήμιες που περνάει ο διπλανός μας και να κουρνιάζουμε στη θεσούλα μας, αδυνατώντας να κάνουμε μισή σκέψη παραπάνω μήπως και μας πουν ''αχάριστους''.Επαναλαμβάνω πως δεν αναφέρθηκα πουθενά σε διακοπές. Εκτιμώ ιδιαίτερα το άδειασμα του μυαλού μας βλέπεις. Όσο για την αναφορά στην ηλικία, το τελευταίο που βρίσκω σώφρων, είναι η προσωποποίηση. Έχω αποποιηθεί την μοναδικότητα μου και την δική μου και τον προβλημάτων μου. Είναι λιγάκι πιο κοντά στην ελευθερία αυτό για μένα.Φιλικά,Ο.