Ξεκαθαρα, εχεις αναλαβει τη θεση του πατερα σου. Εξ'ου και ο τροπος που αντεδρασες απεναντι της, αλλα και που κατευθειαν πηρες τον μικρο σου αδερφο μακρια. Ετσι ακριβως θα λειτουργουσε κι ενας 'απατημενος συζυγος'. Δεν εισαι ομως ο πατερας σου. Εισαι ο γιος του και ο γιος της μανας σου. Με το να αναλαμβανεις το ρολο του, δεν τον φερνεις πισω. Ποναει πολυ που τον εχασες, το ξερω. Θα σου προτεινα, επειδη εισαι και δυναμικο και ανεξαρτητο ατομο, να πας τελικα σε ενα ψυχολογο, που θα σε βοηθησει εκτος της διαχειρισης του πενθους, και στην φαση που εχεις εγκλωβιστει τωρα, αλλα και να ξαναφτιαξεις τη σχεση με τη μανα σου. Μη την σταυρωνεις, δεν εκανε εγκλημα. Κριμα ειναι να την χασεις κι αυτη, δε νομιζεις;