Νταξει, εγω θα σου πω το αλλο. Γνωριζω παραδειγματα απο την αντιθετη πλευρα απο τη δικη σου και εχω να σου πω οτι ω ναι, υπαρχουν χειροτερα! Γονεις με λεφτα, οχι απαραιτητα διαλυμενες οικογενειες, απλα βαριουνται ν'ασχοληθουν (φυσικα οταν ειναι διαλυμενες, ειναι ακομα χειροτερα), να εχουν καταστρεψει τα παιδια τους με την υπερ-χρηματοδοτηση που τους παρεχουν (απο ρουχα, αυτοκινητα, γουστα θελεις; - τα παντα ολα δλδ), με το θλιβεροτατο αποτελεσμα τα παιδια να μην ωριμαζουν ποτε, να γινονται απληστα μεχρι αηδιας και να μη μπορουν να βρουν ευχαριστηση σε τπτ, διοτι δεν μπορουν να γεμισουν το κενο της οικογενειας με κανενα τροπο, οσα κι αν αποκτουν. Στη θεση σου, θα χαιρομουν που εστω μεσα απο αυτη την ασχημη εξελιξη, θα ειχα τη δυνατοτητα να γινω πιο μαχητικη, πιο ωριμη, να χτισω υπομονη και επιμονη, και να μαθω να πολεμαω σιγα σιγα γι'αυτα που χρειαζομαι. Αλλωστε, ουδεν κακον αμιγες καλου :) Περαστικα σου & καλη δυναμη στη ζωη σου.
