Εχει μια δοση αληθειας αυτο που λες, οτι δλδ οι ανθρωποι γινομαστε πολλες φορες ωφελιμιστες και μεσα απο τις κοινωνικες μας συναναστροφες επιζητουμε να καλυψουμε προσωπικες ή ιδιοτελεις αναγκες. Αυτο ομως ισχυε ανεκαθεν, δεν ειναι κατι καινουριο.Οπως σε αφουγκραζομαι, πιστευω οτι ειναι πιο ιδιαιτερο και προσωπικο το θεμα σου. Αυτη τη στιγμη, βιωνεις τις ανθρωπινες σχεσεις με αυτο τον τροπο -και δεν εξαιρεις ουτε την οικογενεια-, για καποιο προσωπικο λογο. Μαλλον ειναι γενικοτερα περιοδος ενδοσκοπησης για σενα και βρισκεσαι σε ανοιχτο διαλογο με τον εαυτο σου. Εαν ειναι ετσι, ειναι παρα πολυ λογικο να μη σε ικανοποιουν οι σχεσεις του σημερα, οπως επισης ειναι δυσκολο για τους αλλους να σε νιωσουν σε αυτη τη φαση και να θεωρεις οτι δεν σε καταλαβαινουν. Μιλας για διπολικη διαταραχη και καταθλιψη. Πηγες σε καποιο ειδικο; Κανεις συνεδριες; Αν εισαι σε θεραπευτικο κυκλο, το 'κλεισιμο' αυτο στον εαυτο σου ειναι απολυτως φυσιολογικο, μη σου πω και απαραιτητο για να κανεις την αναθεωρηση σου. Ενδεχομενως να προσπαθεις να κανεις μονη σου την εσωτερικη δουλεια που χρειαζεται, οποτε να εισαι μη διαθεσιμη για τους αλλους, ωστε να εχεις τον απαραιτητο χρονο και χωρο.Τελος, μιλας και για προδοσια, κατι που προφανως αναφερεται σε πολυ προσωπικη εμπειρια και εκει δεν μπορω να σε διαφωτισω. Μια εμπειρια ομως που προξενει ενα τοσο δυνατο συναισθημα, οσο η προδοσια, ειναι ενα καλο εναυσμα για τον επαναπροσδιορισμο της τακτικης σου στις διαπροσωπικες σχεσεις και επαφες.
