Η εξομολόγησή σας μου προκάλεσε θλίψη και θυμό ταυτόγχρονα. Πολλές μανάδες γίνονται σκληρές με τα κορίτσια ενώ με τα αγόρια... τα "παιδιά"... καμαρώνουν. Αυτή η ανισσοροπία "αποδοχής" απο τους γονείς σε σχέση με τον γιό είναι θλιβερή.Σας τιμά οτι παλεύετε μόνη και ανταπεξέρχεστε μια χαρά σε ένα τόσο "δύσκολο" οικογενειακό περιβάλλον. Ειλικρινά παλεύετε μόνη.Και μόνο απο τον τρόπο γραφής και σκέψης βέβαια, δείχνετε ότι όχι μόνο δεν είστε ενοχική αλλά ένα πολύ σκεπτόμενο και ώριμο άτομο.Επειδή ίσως το επόμενο βήμα των δικών σας θα είναι να σας προξενέψουν κανέναν που "εγκρίνουν" για εσάς, προσπαθήστε να βρείτε μια part time δουλειά κάτι εκμεταλλευόμενη τις γνώσεις σας ώστε να νοικιάσετε κάπου ή να συγκατοικήσετε με άλλο άτομο.Αρχίστε να "δηλώνετε" την παρουσία σας..."ξεθάψτε" την προσωπικότητα που πραγματικά έχετε και αγνοήστε τα οικογενειακά.ΥΓ. Και μόνο η συμπεριφορά και στάση του αδερφού (;) σας για τα κληρονομικά είναι πραγματικά απαίσια.καλή δύναμη και καλή τύχη, σας αξίζουν τα καλύτερα.