Πόσα ναί να πατήσει κανείς σε αυτό το σχόλιο;Επίσης υπάρχουμε κι εμείς (λίγοι μεν) που δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ με άνθρωπο (φίλο ή σύντροφο-για συγγενή δεν το συζητώ χαχα) και το νοιάξιμο παραμένει παρά την απομάκρυνση. 'Ο,τι και να συμβαίνει, πρέπει να είμαστε ώριμοι να δίνουμε ένα αξιοπρεπές τέλος, αν όχι εκείνη τη στιγμή που βρισκόμαατε εν βρασμώ, σίγουρα αργότερα που καταλαγιάζει η πίκρα. Συζητώντας το τι έφταιξε, τι ένιωσε ο καθένας, βοηθά και τους δύο στις επόμενες σχέσεις. Το να κόβεται η επικοινωνία ξαφνικά και απότομα, ειδικά με τη βία, από τον έναν, μου κάνει κάπως αδυναμία διαχείρισης και με κάνει να αμφιβάλλω αν είχε και ποτέ επενδύσει σε άνθρωπο/σχέση.Δε μιλάμε φυσικά για ακραίες περιπτώσεις, όπου έπεσε κανείς τόσο έξω στην επιλογή του, που επιβάλλεται να εξαφανιστεί.