Καλησπέρα,Το μήνυμα σου με έκανε να ταυτιστώ ώς ένα βαθμό.Και λέω ώς ένα βαθμό γιατι...γιατι ας εξιστορίσω και εγώ αυτό που ζώ.Λοιπόν εδώ και 2,5 χρόνια έχω μια σχέση. Είμαστε πολύ ερωτευμένοι, ο ΄συντροφός μου δείχνει με πράξεις οτι με αγαπάει πέρα από τα λόγια, και εγώ το ίδιο. Όταν τον γνώρισα δούλευε με συμβαση σε μια εταιρία και 2 μήνες αφότου ''τα φιάξαμε'' έφτασε η σύμβαση του στο τέλος και απολύθηκε. Από τότε έως σήμερα (δλδ 2 χρόνια και 3 μήνες) δεν εργάζεται. Εκείνος θέλει να μπει στο δημόσιο (δεν έχει μέσον) απλά το θέλει. Έτσι παραμένει άνεργος για αυτό το μεγάλο διάστημα (εγώ εργάζομαι) αλλά το καλό είναι οτι δεν μου στερεί τίποτα σε εξόδους,διακοπές κτλ..Απλά μερικές φορές αισθάνομαι άσχημα, και επειδή ξέρω οτι τα λεφτά είναι απο χαρτζιλίκι των γονιών, φροντίζω να πηγαίνουμε για καφέ (αντί για φαι) ή να κάνουμε πιο οικονομικά πράγματα..δεν ξέρω πόσο θα πάει έτσι..γιατι είμαστε και 27 και οι 2, έχουμε θέλω να πω μια κάποια ηλικία.