Δεν νομίζω πως το κριτήριο διαχωρισμού είναι η καύλα. Αν κάποια εμπιστεύεται τον σύντροφό της και όλη μέρα πουτ@ν@ να την λέει επειδή έτσι του αρέσει (και της αρέσει φυσικά), ποτέ δεν θα αναρωτηθεί αν πραγματικά είναι.Το κριτήριο είναι η εμπιστοσύνη.Ο εξευτελισμός/ταπείνωση έχει να κάνει με την κατάρριψη του κοινωνικού ''εγώ''. Φρουδική εκδοχή μπλιαχ, αλλά είναι αλήθεια. Οι αποδέκτες νιώθουν πως ''κάνουν κάτι κακό'' εκείνη την στιγμή, ενάντια στην ηθική γι'αυτό και είναι τόσο καυλωτικό εν τέλει. Ο πομπός πάλι κάνει άφεση σε αρχέγονα ένστικτα και χρησιμοποιεί τις βρισιές ως μέσω επιβολής.Διαφωνώ λίγο ως προς τον ορισμό της ισότιμης σχέσης γενικά, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Με λίγα λόγια: Είμαστε ίσοι, αλλά δεν είμαστε ίδιοι. Και το δεν είμαστε ίδιοι μπορεί και να αναλυθεί στο οτι κάποιοι έχουν το ρόλο του αποδέκτη και άλλοι του πομπού.Αυτό μόνο εξευτελιστικό δεν είναι. Ίσως είναι φύση.