Κατ' αρχάς θέλω να σου πω ότι το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσεις αυτή την κατάσταση έχει γίνει ήδη: δεν την θεωρείς κάτι το φυσιολογικό. Γνωρίζω κι άλλα παραδείγματα εφήβων που βιώνουν την ίδια μεταχείριση, αλλά ζουν σε ένα περιβάλλον όπου αυτό θεωρείται κάτι το αναπόφευκτο και φυσιολογικό (π.χ. από τη μητέρα και τα άλλα αδέλφια) και συχνά καταλήγουν να κατηγορουν τον εαυτό τους. Πρέπει ωστόσο να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Αν ελπίζεις ότι ο πατέρας σου μία μέρα θα αλλάξει συμπεριφορά ως δια μαγείας, ξέχασέ το. Το ότι ζεις σε ένα περιβάλλον που δεν σε αντιμετωπίζει ως κάτι το πολύτιμο και σημαντικό, δε σημαίνει ότι δεν είσαι. Είσαι ένας σημαντικός άνθρωπος με δικαιώματα, και πρέπει ενάντια στις συνθηκες να αντιμετωπίσεις έτσι τον εαυτό σου, κι όχι να βάλεις τέλος στη ζωή σου. Προσπάθησε να βασιστείς σε ανθρώπους που σε αγαπουν, όπως φίλοι. Και το κυριότερο: ΜΙΛΑ. Μίλα για αυτή την κατάσταση, μην ντρέπεσαι και μην την αποκρύπτεις. Τηλεφώνησε για αρχή σε μία γραμμή για τέτοιες περιπτώσεις και δες τί θα σου πουν. Μην κάθεσαι με τα χέρια σταυρωμένα σε ένα μέρος όπου δεν σε εκτιμούν! Αυτοί ζήσαν τη ζωή τους, εσύ;;