Θα εκμεταλλευτώ το χώρο της εξομολόγησης για να παραθέσω μια αντίστοιχη απορία που έχω, αν μου επιτρέπετε: γιατί σε κάθε εξομολόγηση κάποιου ομοφυλόφυλου ατόμου επισημαίνεται πάντα ως αυτονόητη υποχρέωσή του ότι πρέπει να μιλήσει κάποτε για αυτό στους γονείς του; Καταλαβαίνω πως όλοι μας θέλουμε συμμάχους στη ζωή μας την οικογένειά μας, αλλά όταν ξέρεις ήδη πολύ καλά πόσο εχθρικά αντιμετωπίζουν οι γονείς σου την ομοφυλοφυλία και συνεχίζουν να παραμένουν στενόμυαλοι και προκατειλημμένοι, πόσες πιθανότητες υπάρχουν να κάνουν τελικά στροφή 180 μοιρών στις πεποιθήσεις τους, επειδή το "πρόβλημα" άγγιξε και το δικό τους σπιτικό;