Εχεις δικιο. Κανω ακριβως την ιδια σκεψη συχνα πυκνα και ιδιως οταν αναλογιζομαι τα 'δυσκολα' που αναποφευκτα θα ερθουν...Ειμαι ευτυχης που εχω τον αδελφο μου, που παρολο που ειναι αρκετα μικροτερος απο μενα και εχω κανει ιωβεια υπομονη μεχρι να μεγαλωσει, να ωριμασει και να μπορεσουμε να επικοινωνησουμε και να γινουμε φιλοι, τωρα δεν θα αλλαζα με τιποτα αυτη τη σχεση ζωης και τον ισχυρο δεσμο που μας ενωνει, ενω καθολου δεν σκεφτομαι και δεν ποθω τα πλεονεκτηματα της τυχης ενος μοναχοπαιδιου.Το μονο παρηγορητικο που εχω να σου πω ειναι, οτι εχεις φροντισει και εισαι αξια να εχεις αληθινες φιλες κοντα σου, οι οποιες και χωρις την φυσικη παρουσια, θα ειναι διπλα σου να σε στηριζουν στα δυσκολα και αυτο πιστεψε με, δεν ειναι καθολου αμελητεο και μπραβο σου.