Εγώ θα σου μιλήσω προσωπικά. Είχα λοιπόν μια γιαγιά (την καλύτερη του πλανήτη) που παρόλο που ήταν πολύ μοντέρνα και άνετη, είχε θέμα με την θρησκεία. Φαντάσου ότι τα περισσότερα παραμύθια τα έμαθα σε μεγάλη ηλικία, γιατί μέχρι τότε μου έλεγε παραβολές και διδαχές του Χριστού.Όλα καλά και ωραία. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσαν πάρα πολύ, έτσι όπως μπορεί να σου αρέσουν οι μύθοι του Αισώπου. Αλλά. Τεράστιο αλλά. Ήθελε να μας πηγαίνει και στην εκκλησία, όποτε μπορούσε, γιατί ήταν και άρρωστη. Τις περισσότερες φορές της έκανα την χάρη, παρόλο που ένιωθα ότι καταπιέζομαι σε πολύ μεγάλο βαθμό.Μέχρι που φυσικά έφτασα στην εφηβεία και εκεί έγινε ο 3ος Παγκόσμιος. Γιατί μπορούσα να ερμηνεύω πια το τι γινόταν στην εκκλησία. Ναι μεν η γιαγιά μου πήγαινε εκεί για να προσευχηθεί, αλλά το 90% των πιστών πήγαινε για να σχολιάσει τι φορούσε η μία και αν εμφανίστηκε η άλλη.Εν τω μεταξύ, διάβαζα πολύ από μικρή, οπότε είχα αρχίσει να την ψυλλιάζομαι την δουλειά, ότι δεν μου ταιριάζει κάτι τέτοιο. Άσε που έχω μπαμπά φουλ τάιμ άθεο και κολλημένο με τα βιβλία, οπότε έδενε το γλυκό.Για να καταλήξω με το σεντόνι: Είχα, έχω και θα έχω διαφορετικές επιρροές στην ζωή μου. Έχω διαβάσει όσο μπορώ και έτσι θα συνεχίσω. Όμως, παρά το γεγονός ότι έζησα σε σπίτι με βαθιά θρησκευόμενους και βαθιά άθεους, δεν τους άκουσα ούτε δευτερόλεπτο να μαλώνουν για κάτι τέτοιο! Σεβόταν ο ένας τις πεποιθήσεις του άλλου και έτρεφαν τεράστια αγάπη μεταξύ τους.Είμαστε λοιπόν σίγουροι ότι τα παιδιά που λένε προσευχή (βλέπε Πάτερ Ημών), ξέρουν στα αλήθεια τι σημαίνει και τι αντιπροσωπεύει; Ή απλά παπαγαλίζουν κάτι και πάνε νυσταγμένα για την πρώτη ώρα μάθημα;