Στη δική μου κατανόηση, μεγαλύτερο πρόβλημα έχει ο "νοήμων" άνθρωπος που ενώ έχει διαγνώσει το πρόβλημα και ότι ζει καταστάσεις που δεν του ταιριάζουν, εξακολουθεί να παραμένει εκουσίως εγκλωβισμένος σ' αυτές, επιρρίπτοντας -κλασσικά- την ευθύνη και το φταίξιμο μόνο στους άλλους. Αυτό ακριβώς βλέπω και μέσα από την εξομολόγησή σας. Όταν δε μας αρέσει κάτι, το αλλάζουμε και μάλιστα όταν αποδεικνύεται τόσο ψυχοφθόρο όσο περιγράφετε. Είστε 28 ετών, όχι καμιά ανυποψίαστη μπέμπα δηλαδή. Ουδείς σας βάζει με το ζόρι να ανέχεστε όσα απεχθάνεστε. Μόνη σας το κάνετε. Και μη μου μιλήσετε για αγάπη με το γνωστό μότο, "τι να κάνω, αγαπάω", γιατί τότε θα σας απαντήσω ότι η αγάπη βιώνεται μόνο μέσα από την ελευθερία του καθενός μας, αλλιώς δημιουργούμε σχέσεις που απλώς καθρεφτίζουν τις ελλείψεις και τα κενά μας και γι' αυτό δεν ευθύνονται οι άλλοι. Πάψτε, λοιπόν, να τοποθετείτε τον εαυτό σας στη θέση του κακομεταχειριζόμενου κουταβακίου και πράξτε αναλόγως των "θέλω" σας. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η σιωπή είναι μονόδρομος.
