Νομίζω ότι απονήρευτο και ρομαντικό είναι το να θεωρεί κανείς ότι οι άνθρωποι που τον συναναστρέφονται προτάσσουν το συμφέρον του έναντι του δικού τους. Πράγμα βέβαια που συμβαίνει σχετικά σπάνια.Το να φτάνει όμως στο συμπέρασμα ότι θέλουν το κακό του, είναι μάλλον προϊόν τραυματικής απώλειας της αθωότητας και δείχνει μια κάποια αφέλεια, που όλα σχεδόν τα νεαρά παιδιά κουβαλούν. Αρκεί κανείς στην πορεία να βγάζει συμπεράσματα αφού βάλει στην συνάρτηση και τον εαυτό του.Φυσικά μπορείς να απορρίπτεις τον άλλο, χρειάζεται όμως πρώτα να τρέχεις νοερά μια προσομοίωση της δικής του θέσης.
