Ας αφήσουμε τις αερολογίες και τις φιλοσοφίες. Και ας μιλήσουμε λίγο πιο ουσιαστικά και πιο πρακτικά. Μπορεί να είναι λάθος από πλευράς μου να έχω δεσμό παράνομο με μία παντρεμένη γυναίκα. Το παραδέχομαι. Η αλήθεια ειναι Ότι την αγαπώ και μ' αγαπάει.Δεν θέλει να χωρίσουμε, και κάνει σχέδια και όνειρα και εκείνη όχι μόνο εγώ. Δεν καταλαβαίνω πέρα απ' αυτό πιο άλλο είναι το λάθος μου. Εκείνη εκεί μέσα δεν περνάει καλά δεν υπάρχει καμία επαφή, δεν υπάρχει καμία επικοινωνία, δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα απολύτως. Άρα λοιπόν δεν αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία; Το σωστό δηλαδή για εκείνη και το παιδί θα ήταν να παραμείνει σε μία οικογένεια η οποία δεν έχει κανένα απολύτως μέλλον για να γίνει μία ισορροπημένη και αγαπημένη οικογένεια;