Αυτά μπορεί να το έχει κανείς και έχοντας ένα παιδί με τον σύντροφό του. Δεν αποκλείει το ένα το άλλο. Η αγάπη δεν είναι τυρί που κόβεται σε γραμμάρια και δεν περισσεύει για τον επόμενο. Αυτό που κυρίως εννοούσα (και σε συνδυασμό με το "κοριτσάκι" και την "παιδικότητα" που αναφέρεις στην εξομολόγηση) είναι ότι μου δίνεται η αίσθηση (μπορεί να κάνω λάθος) ότι δεν θέλεις να αναλάβεις κυρίως επιπλέον ευθύνες και ότι δεν θέλεις η σχέση να είναι εντελώς ισότιμη... επί ίσοις όροις. Το παιδί του ή η μάνα του πχ. που αναφέρεις καιμόλις πιο πάνω δεν είναι σχέσεις ισότιμες αλλά ανισοβαρείς από την φύση τους την ίδια. Δηλαδή σε εκείνες ο μεγαλύτερος έχει την ευθύνη του μικρότερου κι οι αποφάσεις κι οι ευθύνες δεν παίρνονται από κοινού. Ο φίλος είναι μια άλλη υπόθεση. Αλλά με τον φίλο όσο κολλητός κι αν είναι δεν καταστρώνεις πλάνα ζωής. Η ερωτική σχέση του ζευγαριού δεν μπορεί να συγκριθεί με την φιλία. Όσο κι αν η φιλία είναι μια πολύτιμη κι ιερή έννοια (μην παρεξηγηθώ κιόλας)Το αναλύω υπό αυτό το πρίσμα γιατί αυτήν την στιγμή είστε σε μια συγκεκριμένη ηλικία (φαντάζομαι μεταξύ 35-40) και δεν υφίστανται θέματα καίριων ευθυνών. Όμως στο μέλλον αν η σχέση σας παραμείνει (και το εύχομαι φυσικά!) οι άνθρωποι αρρωσταίνουν ή φθίνουν ή καταπίπτουν τελείως και κάποιος από τους δύο καλείται να αναλάβει τις ευθύνες. Και δυστυχώς η βιολογία κι η στατιστική υποδεικνύουν ότι αυτός ο κάποιος συνηθέστερα είναι η γυναίκα. Αν επομένως δεν θέλεις να αναλάβεις ευθύνες σκέψου αν θα μπορείς και δεν θα σου κακοφανεί να αναλάβεις αναλογικά περισσότερες στο μέλλον; Εφόσον δεν θα έχετε και παιδιά θα πέρσουν όλες επάνω σου. Να είσαι προετοιμασμένη τουλάχιστον.
