Σου επιτρέπω να διαφωνήσεις, πλην όμως όσον αφορά στο πρόσωπό μου δεν υιοθετώ τις ''ανακουφιστικές'' λύσεις αλλά εκείνες τις οποίες θεωρώ ρεαλιστικές. Ακόμη και ''λόγος'' όπως αναφέρεις να υπάρχει, πάλι στην ανασφάλεια κατά κανόνα θα καταλήξει: λ.χ. αν εγώ κάθομαι σε μία σχέση επειδή είμαι άνεργος και η κοπέλα η κόρη μεγαλοβιομήχανου, και χωρίζω- γυρίζω πίσω και τούμπαλιν, αν δεν κάθομαι λόγω συναισθηματικής ανασφάλειας αλλά οικονομικής δυσπραγίας, πάλι η ανασφάλειά μου με κρατά εκεί. Από βιώματα στον περίγυρό μου θεωρώ πως η ανασφάλεια είναι ο συγκολλητικός παράγοντας, σε συνδυασμό με τις κοινωνικές πιέσεις (εννοώ των οικογενειών). Εάν σε αυτό υπάρχουν εξαιρέσεις, δεν αναιρείται η αξία ενός κανόνα.