Διογένη εχω δυστυχως και αλλα παραδείγματα πιο ηχηρα. Θα μπορουσα να γραψω σελιδες για την καθε μερα που βιωνα σε εκεινο το σπιτι αλλα και σε εκεινη τη γειτονιά. Υπηρχαν φορες που ηθελα να μπλεξω και εγω , που η αυτοκτονία ηταν η μονη λυση αλλα δεν τους εκανα τη χαρη. Αν η μανα μου δεν επαιρνε την αποφαση να μιλήσει, να σπασει το φοβο της δεν ξερω που θα ειχαμε καταληξει . Ισως το θεαμα ενος περιπολικού να μαζευει το πατερα μου για πολοστη φορα ηταν η αρχη της λύτρωσης. Οσο για την απάθεια των αλλων μερικες φορες κλεινουν τα ματια και τα αυτια σε οτι τους χαλαρι την ωραια τους καθημερινοτητα