Έκανα τον λογαριασμό ώστε να σου απαντήσω. Μεγάλωσα και εγώ σε μία οικογένεια με παρόμοιες καταστάσεις - από ξύλο και βίαια ξεσπάσματα με το παραμικρό, σε σχόλια και κριτική δίχως τέλος, και ψυχολογικούς εκβιασμούς. Δεν είσαι μον@ σου, πολλοί μεγάλωσαμε σε τέτοια τοξικά περιβάλλοντα. Εγώ ευτυχώς ήμουν τυχερή και είχα την δυνατότητα να φύγω στα 18 και να μην ξαναγυρισω. Αυτό που πρέπει να θυμάσαι την είναι πως δεν φταις σε κάτι, ούτε μία κακή παιδική ηλικία σημαίνει πως είσαι καταδικασμεν@ για όλη σου την ζωή. Ή συμβουλή μου είναι πως από την στιγμή που είσαι άνω των 18 πρέπει να προσπαθήσεις να φύγεις - αν θες να μην κρατήσεις σχέσεις ή να είστε απλά μακρυά και αγαπημένοι είναι αλλο θέμα. Το ξέρω πως ειδικά στην εποχή αυτή κάτι τέτοιο είναι δύσκολο, αλλά ακόμα και ή ελάχιστη οικονομική αυτάρκεια που θα μπορούσες να έχεις με μία part time job θα μπορούσε να αποβεί σωτήρια. Επίσης σημαντικό είναι να πας να δεις έναν ψυχολόγο, δεν μπορείς να αλλάξει τους ανθρώπους γύρω σου αλλά μπορείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Θα σε βοηθήσει να βάλεις τα πράγματα σε μία σειρά. Σε αυτό το σημείο να σου πω πως ακόμα και αν δεν έχεις λεφτά υπάρχουν δομές που προσφέρουν υποστήριξη σχεδόν σε όλες τις πόλεις. Πχ ειδικά στα πανεπιστήμια για τους φοιτητές και στα Κέντρα Ψυχικής Υγείας.
