Οn-dineευχαριστώ για την οπισθογραφομεταφορά που έκανες. Την Barillé την γνώριζα ήδη από τα έργα της περί αρωματικών οίκων και μοδίστρων (μεγάλη ιστορία) και δεν είχα υπόψιν την βιογραφία της Νιν. Θα την ψάξω. Πάντως ανορεκτική ανορεκτική η Αναίς αλλά όχι τελείως αρνήτρια των αισθήσεων. Είχε δύο τουλάχιστον υπεραγαπημένα αρώματα. Τι πιο "εφήμερο" και "της επιφανείας". Κι όμως. Όσο για τον ασκητισμό (με την έννοια της καθυπόταξης του σώματος) ε ναι...αλλιώς το λέμε τώρα. Τώρα πώς ο κορεσμός/η πείνα από την συνουσία μετουσιώνεται σε επιθυμία "φαγώματος" (και του άλλου και πραγματικής τροφής) είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα που πρέπει να συζητήσουμε δοθείσης ευκαιρίας.