Ανέλυσα σε ξεχωριστό σχόλιο τι θεωρώ ότι πρέπει να γίνει. Αν θες το κοιτάς πιο κάτω.Το αν είναι συζητήσιμος (πράγμα που αποδεικνύει ότι ότι συζήτηση είχαν να κάνουν την έχουν ήδη κάνει και δεν έχει δει το φως) και παραδέχεται το πρόβλημά του λίγη σημασία έχει στο τέλος. Καλή η παραδοχή αλλά άμα δεν οδηγεί σε κάποια πράξη που θα επιφέρει αλλαγή είναι ουσιαστικά κενό γράμμα. Τι να το κάνω εγώ αν πχ. ένας μαθητής σκοτώνεται στην προσπάθεια στο σπίτι αλλά δεν γράφει ποτέ στα διαγωνίσματα; Καλώς ή κακώς εκ του αποτελέσματος κρινόμεθα όλοι μας. Πράγματι αν του έλεγε "κοίτα να δεις... ως εδώ: ή θα λυθεί το θέμα στους επόμενους 3 μήνες με όποιον τρόπο κρίνεις σωστό ή χωρίζουμε!" θα ανασκουμπωνόταν να βρει την λύση αν τον έτσουζε ο χωρισμός. (Και κυρίως αν πίστευε ότι θα πραγματοποιήσει την απειλή της!) Όμως ξέρεις τι γίνεται; Οι γυναίκες έχουν ανατραφεί να περιμένουν ότι εφόσον ένας σύντροφος είναι καλός και τρυφερός και τις αγαπά...τελικά το σεξ δεν είναι και τόσο σημαντικό. Ο λόγος που μας λέει "δεν σκοπεύω να χωρίσω γι'αυτόν τον λόγο" είναι ακριβώς η αντανάκλαση αυτής της αντίληψης. Μην περάσουμε την διαμαρτυρόμενη γυναίκα για "καμμιά πουτάνα" (Συγγνώμη που χρησιμοποιώ αυτήν την χυδαία λέξη εξομολογούμενη -σε έχω συμπαθήσει και σε καμμία περίπτωση δεν το λέω προσωπικά για σένα. Γενικεύω εδώ γιατί νομίζω είναι χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας). Η κυριαρχία του σκεπτικού "άλλα είναι πιο σημαντικά". Ναι. Και τα άλλα είναι πολύ σημαντικά. Και δεν πετάς την αγάπη. Αλλά και το σεξ μέσα στην αγάπη σημαντικό είναι. Σκεφτείτε μόνο ότι αν ήταν άντρας που η γυναίκα του δεν του καθόταν και έμενε αγ@μητος η κοινωνία θα του δικαιολογούσε τρόπον τινά τα ξενοπηδήματα... Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Τέλος πάντων. Τροφή για σκέψη.