Παρατηρω ότι ζούμε σε μία κοινωνία αντιθέσεων. Οι οικογένειες μεγαλώνουν τα παιδιά τους είτε υπερπροστατευμένα, με τα χίλια (υπερβολικά) καλούδια ωσαν να είναι βασιλόπουλα σε κάστρο που χρήζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης (αλλά κανείς δεν έχει καταλάβει γιατί) είτε δε δίνουν δεκάρα για τα συναισθήματα των παιδιών τους και ετσι μεγαλώνουν ψυχές μόνες, άδειες από αγάπη, ενδιαφέρον και ακόμα χειρότερα...βαθιά συναισθηματικά πληγωμένες.Οι μεν πρωτοι παλεύουν να συγκρατησουν παση θυσία το υπερεκτιμημένο, φωτεινο, γιγαντωμένο "εγω" τους μεσα σεμια κοινωνια πολλών ανθρωπων και οι δε δευτεροι, βλέποντας τους πρώτους πασχίζουν να αποκτήσουν ένα αντίστοιχο "εγω' πιστεύοντας οτι αυτός είναι ο αυτοσκοπός στη ζωη. Σε όλα αυτά συνηγορει η κακή χρήση της τεχνολογίας, η αποξένωση, η κοινωνικοοικονομική αστάθεια, η κρίση των θεσμων (κυριως της οικογενειας) και των αξιών, η απουσία αγωγής, οι υπερβολές, η επιμονή στο "θεαθήναι", η απομάκρυνση από τις τέχνες, τον πολιτισμό, την παιδεία κλπ κλπ κλπ. Πολλά μας φταίνε. Η κοινωνία μας έχει καταντήσει ένα δίπολο "τεχνολογία και εαυτός". Εμετικό, αλλά αληθινό.
