Σε μια σχέση είμαστε για να μοιραστούμε τον εαυτό μας και την ζωή μας με κάποιο εκλεκτό πρόσωπο και φυσικά για να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη! Εάν δεν ισχύουν αυτά τότε δεν υφίσταται σχέση και νιώθουμε πάλι μόνοι μας παρόλο που έχουμε συντροφιά! Πρέπει να διεκδικούμε την αληθινή χαρά και να μην "αφηνόμαστε" στο λίγο... Από την άλλη εξαρτάται για τι συμβιβασμό μιλάς. Μην το πάμε και στο "δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου" καθώς σχέση χωρίς κάποιους υγιής συμβιβασμούς δεν υπάρχει, όπως και ο άλλος "συμβιβάζεται" μαζί σου και κάνει κάποιες υποχωρήσεις έτσι οφείλεις κι εσύ (με μέτρο πάντα) για να υπάρξει αυτή η κοινή οδός και η ισορροπία και να μην καταλήγεις ατομικιστής ν'αναλώνεις ανθρώπους γιατί κανένας δεν ταιριάζει στα "υψηλά στάνταρ" σου!