Συγγνωμη, δηλαδη αυτα τα παιδια που μενουν? Μαζι σας? Οχι με τους υποτιθεμενους γονεις τους? Κ αν ναι, δεν τους κανει εντυπωση που μενουν με τον υποτιθεμενο αδερφο τους(τον αντρα σου δηλαδη), με σενα κ με το παιδι σας? Επισης, κατα τη γνωμη μου, απ τη στιγμη που κανατε το τραγικο λαθος να τους πειτε ψεματα για το ποιοι ειναι οι γονεις τους, το να μαθουν την αληθεια μετα απο τοσο καιρο ειναι ανουσιο κ φυσικα θα τα κανει να σας μισησουν. Δεν ξερω τι νοημα εχει να μαθουν μετα απο τοσο καιρο οτι ζουσαν σ ενα ψεμα κ φυσικα θα αποκτησουν πολλα ψυχολογικα λογω αυτου.Γενικα οταν εχουμε να αντιμετωπισουμε τετοιες δυσκολες καταστασεις με θανατο γονιων κλπ, καλο ειναι να συμβουλευομαστε εναν ψυχολογο. Δεν κανουμε στην τυχη ο,τι μας ερθει στο κεφαλι. Η αληθεια μπορει να τα πληγωνε, αλλα σιγα σιγα θα ξεπερνουσαν τον πονο της απωλειας των γονιων τους. Ομως ο πονος του οτι καποιοι δικοι τους ανθρωποι τους ελεγαν τοσο καιρο ψεματα ειναι πολυ μεγαλυτερος κ φυσικα θα τους ποναει για ολη τους τη ζωη. Ειναι διαφορετικο το να πληγωνεις καποιον αθελα σου, λεγοντας του οτι εχασε τους γονεις του κ ειναι αλλο να πληγωνεις καποιον συνειδητα, λεγοντας του ψεματα. Στην πρωτη περιπτωση δεν φταις εσυ που πληγωνονται, στην δευτερη περιπτωση ομως φταις μονο εσυ. Ελπιζω να καταλαβαινεις τη διαφορα. Δεν ειναι αντικειμενα τα παιδια, ειναι εμψυχοι οργανισμοι, εχουν συναισθηματα κ δεν εχετε κανενα δικαιωμα να τους δημιουργειτε απο το πουθενα τετοια αναστατωση στη ζωη τους, επειδη απλα δεν ειχατε το κουραγιο να τους πειτε εξαρχης την αληθεια. Θα σας συμβουλευα να το ξανασκεφτειτε προτου τους πειτε την αληθεια, ειλικρινα δεν ξερω που θα τους ωφελησει. Σιγουρα κ το να ζησουν σ ολη τους τη ζωη μ ενα ψεμα δεν ειναι η ιδανικη λυση, αλλα για μενα το λαθος εγινε εξαρχης. Τα υπολοιπα που λες τα θεωρω εντελως επουσιωδη μπροστα στο οτι τους κρυψατε κατι τοσο σοβαρο.