Συμφωνώ εν μέρει σε όσα αναφέρεις αλλά όχι απολύτως σε όλα. Ένας άνθρωπος κρίνεται βάση όλου του πακέτου του ως χαρακτήρας και επειδή κανείς δεν είναι τέλειος, συνεπώς πέφτει και αμαρτάνει. Αλλά η διαφορά είναι στο εσκεμμένο και στο μη. Εσκεμμένα κάποιος θα απατήσει και θα προδώσει το σύντροφό του. Δεν το κάνει καταλάθος, θέλει και το κάνει, που σημαίνει ότι δεν τον γεμίζει η παρούσα σχέση και γλυκαίνεται με τη τωρινή. Όταν κάποιος όμως πει ένα αθώο ψέμμα, αγανακτήσει, θυμώσει, βρίσει κτλ δρα αφθόρμητα και το μόνο που κάνει είναι να ξεσπά. Το να απατήσει όμως στερείται ηθικών αξιών ( όπως γράφεις ), γιατί τι να το κάνει ο τωρινός σύντροφος ότι στις προηγούμενες σχέσεις του ήταν άψογος, από τη στιγμή που ο ίδιος βλέπει τη προδοσία και την απάτη εκ μέρους του?
