Του απαντώ ουσιαστικά (εμμέσως) ότι η κοπέλα ήθελε να είναι "επιτυχώς ζευγαρωμένη". Και για να το επιτύχει αυτό και να απαλύνει την μοναξιά της ζευγάρωσε με ένα "καλό παιδί" που έχει καλό χαρακτήρα ώστε να εξασφαλίσει ότι δεν θα κακοπεράσει κι ας μην ένιωθε δυνατά συναισθήματα προς τον εξομολογούμενο. Η κατασκευή του ζεύγους είναι πολύ πιεστική κοινωνικά (έξοδοι/παρέες/γονείς/ταινίες και λογοτεχνία/διαδίκτυο) και η απουσία ζευγαρώματος βιώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό ως αλλεηλεπίδραση με το περιβάλλον μας και ανάγκη επιβεβαίωσης από αυτό παρά ως εσωτερική ανάγκη δοσίματος που μένει αξόδευτη. Εξ ου και η τεράστια αγωνία να μην μας "εκμεταλλευτούν". Ενώ αν όντως μας απασχολούσε το δόσιμο πρωταρχικώς δεν θα υφίστατο τέτοια φοβία σε τόσο μεγάλο βαθμό και θα ρισκάραμε περισσότερο να πληγωθούμε.