Και ήρθε η ώρα να σχολιάσει μια χαζογκόμενα (εγώ είμαι αυτή).Πέρασα κάποια χρόνια δίπλα σε έναν άνθρωπο άνεργο. Εγώ δούλευα. Δεν ήταν εύκολα. Πολλή γκρίνια, καθόλου έξοδοι κλπ.Είμαι 30 χρονών. Αν έπρεπε να ψάξω για σύντροφο (που πλέον δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη) προφανώς και θα επέλεγα κάποιον που πέρα από τα υπόλοιπα που θα ήθελα να έχει, θα ήθελα να έχει και δουλειά. Έχοντας την εμπειρία, το λέω με απόλυτη σιγουριά.Και δεν είναι θέμα χορηγίας. Είναι θέμα επιβίωσης μιας σχέσης. Μίας σχέσης που πάει σοβαρά, που είναι ανεξάρτητη. Ζω μόνη μου από τα 18. Δεν μπορώ να με φανταστώ στα 30 να είμαι με κάποιον που τον συντηρώ εγώ ή οι γονείς του. Που δε ζει μόνος του. Που δεν μπορεί ν' ακολουθήσει κάπου γιατί δεν έχει την οικονομική δυνατότητα. Ευχαριστώ δε θα πάρω. Και πείτε με ρηχή και χαζογκόμενα και ό,τι άλλο θελετε. .