Γιατι στις περισσοτερες περιπτωσεις ολα πηγαζουν απο εμας. Μπορει ο Χ να εχει απογοητευτει απο την Ψ και ισως και απο αλλες και μετα κουραζεται ο ιδιος ψυχικα με αποτελεσμα να θεωρει οτι δεν εχει εμπιστοσυνη στους αλλους γιατι θα τον πληγωσουν. Στην ουσια ομως εχει υποτιμησει τον εαυτο του απο οσα εχει παθει και υποσυνειδητα νιωθει πως αυτος δεν αξιζει, η οτι εχει κατι που ελκυει αυτους που θα το πληγωσουν και οχι τους σωστους. Γιατι ολοι μας θα τυχει να σκεφτουμε καποιον γνωστο μας που εχει κατι και ειναι χαρουμενος και λεμε γιατι να μην τυχαινει και σε μενα. Και το αντιθετο φυλο λεει για εμάς ο, τι λεμε εμεις γι αυτο, αρα προφανως και δεν ευσταθεί οτι ολοι ή ολες ειναι ιδιοι/ιδιες και θα σε κοροϊδέψουν. Με λιγα λογια αν φας μερικες κατραπακιες μειωνεται κατα πολυ το ψυχικο σου σθενος και η ορεξη να ψαξεις κατι καινουργιο και αρχιζεις να λες γενικευσεις τυπου ολοι ετσι ειναι, οχι μονο επειδη πληγωθηκες, αλλα επειδη υποσυνειδητα ετσι δικαιολογεις το οτι παραιτηθηκες απο το να πιστευεις στους αλλους. Πιστευεις στους αλλους μονο οταν πιστευεις σε σενα. Οπως και μπορεις να αγαπησεις πραγματικα οταν εχεις αγαπησει εσενα και εισαι σε καλο σταδιο με εσενα. Η σχεση μας με τον εαυτο μας ειναι η αφετηρια για τη σχέση μας με τους αλλους.