Συμμερίζομαι απολύτως όσα γράφετε, χορτασμένη ομοίως από ματαιωμένα ρίσκα και προσωπικές "σφαλιάρες". Ωστόσο, νομίζω ότι αυτά που σήμερα μας κάνουν να νιώθουμε αδύναμοι, είναι εκείνα που θα μας προσφέρουν την πιο ανθεκτική και δυνατή εκδοχή του εαυτού μας στο μέλλον.Όπως λέτε, είστε ήδη μαχήτρια με περγαμηνές κι αυτό θα εξακολουθήσετε να κάνετε, να μαζεύετε περγαμηνές ζωής, εμπειρίες και σοφία. Ξέρω, είναι μέρες που κι εγώ αναρωτιέμαι αγανακτισμένη, "πότε θα γίνει λίγο πιο εύκολο, πότε τα πράγματα δε θα προκύπτουν μόνο μέσα από τόνους δυσκολίας;" Θα γίνει κι αυτό. Κι εσείς θα είστε τότε γερή και δυνατή να το απολαύσετε. Φανταστείτε πώς θέλετε να δείτε τον εαυτό σας, αφού θα έχει προσπεράσει αυτή τη φάση ζωής. Ήταν ωραίο κι ανθρώπινο που μοιραστήκατε μαζί μας τα σκοτάδια σας.ΥΓ. Άντε, μη μου πέφτετε, γιατί λατρεύω να διαφωνούμε στα σχόλια.. ;D