Είμαι στην ηλικία σου και σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Όντως εμείς που μένουμε επαρχία παρότι σχετικά έχουμε περισσότερη ησυχία από ότι σε μια πόλη, περνάμε εξίσου δύσκολα. Η δουλειά είναι πολλή σημαντική για να προχωρήσουμε τη ζωή μας, αλλά τελικά αυτή η δουλειά είναι δυσεύρετη. Επειδή είσαι πολύ νέος και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου,να ελπίζεις, να προσπαθείς και να συνεχίσεις να ψάχνεις. Πολλές φορές ρωτάω στο ξεκάρφωτο για δουλειά και όχι απλά από αγγελίες και αναπάντητα βιογραφικά που σίγουρα καταλήγουν στο κάλαθο των αχρήστων. Εν ολίγοις, να τολμάς και να ρισκάρεις. Αυτούς που έχουν σχέση μη τους ζηλεύεις, γιατί ο καθένας περνάει λούκια που ο άλλος δεν γνωρίζει. Σκέψου να έχεις σχέση και να είστε και οι δύο άνεργοι για παράδειγμα, ή να είστε σε διαφορετικά μέρη που να υπάρχει μεγάλη απόσταση και άνεργοι εξίσου. Και πάλι δεν χαίρεσαι τη σχέση σου και πάλι νιώθεις το κενό της απουσίας του άλλου. Και πάλι ο άντρας νιώθει μειονεκτικά που δεν μπορεί να κεράσει μια βυσσινάδα βρε αδελφέ τη κοπέλα του :ρ. Το ότι μένεις στο πατρικό ακόμα είναι κάτι που συμβαίνει σε πολλούς από εμάς δυστυχώς. Και τι να κάνεις δηλαδή, να μείνεις στο δρόμο; Εννοείται θα μένεις με τους γονείς σου. Δεν θεωρείσαι μαμόθρεφτο αν νιώθεις έτσι. Είναι δύσκολοι, χαλεποί καιροί που με θλίβουν και εμένα. Αλλά συνεχίζω να ελπίζω και να μη σκέφτομαι αρνητικά. Όταν έχεις και τη κατανόηση από το σπίτι, τότε είναι λιγότερη οδυνηρή η όλη αυτή κατάσταση.