Στα 21 μου,είχα μια συζήτηση με έναν άντρα πολύ μεγαλύτερό μου(που με ενδιέφερε κιόλας),σχετικά με την ζωή,τον έρωτα,τις σχέσεις,την καριέρα,τα όνειρα,τα σχέδια,τις προσδοκίες και και και...Ο τρόπος που ισοπέδωνε και απομυθοποιούσε αυτά που έλεγα,με τρέλαινε...εγώ φοιτήτρια,αυτός 35.. εγώ να βράζω από ενέργεια και όρεξη κι αυτός(με χιούμορ και καλή διάθεση πάντα),να προσπαθεί να μου πει δυό πράγματα...κάποια στιγμή του πετάω οργισμένα,την βαρύγδουπη φράση"εγώ δεν θα γίνω ποτέ μικροαστή του κερατά σαν και την πάρτη σου"...χωρίς να γελάσει μου απάντησε"Στο εύχομαι"...Μερικά χρόνια μετά,σε μια φάση παρόμοια με την δική σου,τον θυμήθηκα...ήταν ο μόνος άνθρωπος που μου είπε κάποιες χρήσιμες αλήθειες της ζωής και εγώ ούτε που τον άκουγα...δεν πειράζει,κάποια πράγματα,τα μαθαίνουμε έτσι κι αλλιώς...πλέον πιστεύω ότι μπορούμε να είμαστε ολόκληροι άνθρωποι με μισά όνειρα,αρκεί να έχουμε μέσα μας μια σπίθα,έτοιμη για όταν χρειαστεί...Συγγνώμη για το σεντόνι και την προσωπική ιστορία...Σου εύχομαι...αλήθεια τι σου εύχομαι;..Εσύ τι εύχεσαι;Αυτό σου εύχομαι κι εγώ...Υπογραφή:Μια μικροαστή του κερατά(με μια σπίθα που σιγοκαίει)
