Με πονάει πολύ που φτανουμε στα 25 που θεωρητικά είναι μια μικρή ηλικία και αλλάζουν τόσο απότομα όλα. Ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις δίπλα σου ανεργία, χρήματα 0 και τα αγαπημένα σου πρόσωπα διασκορπισμενα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Ειδικά το τελευταίο με πονάει πολύ γιατί η κολλητή μου έφυγε για Αγγλία μόνιμα και μαζί με όλους όσους έφυγαν, αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα σε αυτό τον τομέα. Νιώθω τόσο μόνη, και δεν περίμενα ποτέ να το πω, όλοι έφυγαν, έκαναν σχέσεις, συγκατοικούν... Μην πιάσω το θέμα της εργασίας και τις βλέψεις που είχαμε παλιότερα για το ζήτημα καριέρας. Κοιτάς γύρω και βλέπεις άτομα τα οποία πια δεν θέλουν ιδιαίτερη στενή επαφή. Μην πάω μακριά. Ούτε εγώ έχω την ίδια όρεξη. Πόσο κρίμα... Κάπως έτσι δεν αποξενωνομαστε;; πώς ξεπερνιέται όλο αυτό;;