Φίλτατε, παίρνω το θάρρος να σου γράψω ένα σχόλιο με το φόβο να ακουσθώ κοινότοπος. Είναι λογικό να πονάς, πέντε χρόνια δεν είναι λίγα. Δείχνεις πάντως ο ίδιος να αναγνωρίζεις ότι τώρα διαπιστώνεις τα αισθήματά σου, καμία φορά όταν έχουμε κάποιον δεδομένο, κάνουμε λάθη χωρίς να τα θέλουμε και η απουσία του μας υποδηλώνει τη σημασία του για εμάς. Και πίστεψέ με, θα περάσει. Θα περάσει χρόνος, θα κολλάει το μυαλό σου, όλα θα σου τη θυμίζουν, θα την αναζητάς παντού, θα κάνεις μέσα σου χίλιες ευχές όλα να αλλάξουν, αλλά θα περάσει. Και κάποια στιγμή, θα είναι μία αχνή ανάμνηση του παρελθόντος που απλά θα χαμογελάς στη θύμησή της χωρίς να νιώθεις κανένα πόνο...