Θα προσπαθησω να διατυπωσω ψυχραιμα κ αντικειμενικα την αποψη μου..γιατι διαβαζοντας ολα τα παραπανω φορτωσα λιγο.. Πρωτον λες πως αυτο το επαγγελμα ειναι συνειδητη επιλογη σου κ σου αρεσει κ η σχολη αν κ νωρις ακομη, ωστοσο θετικο. Αφου λοιπον εχεις κανει την επιλογη σου κ εχεις μπει κ στη σχολη, που ειναι κ αυτο ενα επιτευγμα, ερχεται ο πατερας σου κ σου λεει ολα αυτα τα απιθανα πραγματα...ας τα παρουμε ενα ενα λοιπον..δε θα εχεις προσωπικη ζωη...ακυρο..πολλοι γιατροι η φοιτητες ιατρικης η ειδικευομενοι εχουν προσωπικη ζωη κ πιστεψε με παντρευονται κιολας κ κανουν κ παιδια. Ας ειναι κ μετα τα τριαντα. Εξαλλου αυτος ειναι ο κανονας πλεον κ δε συμβαινει μονο στους γιατρους. Καβαλημενους εχω γνωρισει πολλους σ αυτη τη χωρα, δεν ηταν γιατροι κατ αναγκη. Ηρεμη ζωη χωρις πιεση θελουμε ολοι, δυσκολο να την εχουμε ανεξαρτητως επαγγελματος. Κι αυτοι που δε σπουδασαν κ παιρνουν τον βασικο μισθο πχ παιζει να κανουν δευτερη δουλεια για να επιβιωσουν η πολλοι δουλευουν για πεντακοσια ευρω 12 ωρες τη μερα, γιατι δεν εχουν επιλογες. Οσο χαλια και να ειναι τα πραγματα ενας γιατρος καπου στον κοσμο θα μπορει να βρει μια αξιοπρεπη θεση εργασιας, που να του προσφερει αξιοπρεπη διαβιωση, ασε που οι περισσοτεροι ιδιωτες παιδιατροι που γνωριζω δουλευουν λιγο πολυ. Καποιες απο τις σκεψεις μου παρεθεσα. Εν κατακλειδι μην ακους τπτ απο αυτα που σου λεει ο πατερας σου. Προχωρα σε αυτο που επελεξες...